Avonturen
We zijn niet meer dan herinneringen voor komende generaties.Herinnering aan een onvergetelijke huwelijksreis
Omdat september 2014 nog vers in het geheugen zit... In september vorig jaar vlogen Mariska en ik naar Scandinavië, concreet de Zweedse hoofdstad Stockholm. We oefenden onze Zweedse taalkennis en genoten mateloos van alles wat op ons afkwam.
Hoewel ik soms ietwat té veel zoete smaken van het goede ervoer...
Öj då! Nog een leuke anekdote.
Wij dachten dat ons dochtertje een prenatale globetrotter was!
Bleek dat we bovendien maar de helft van onze tickets hebben betaald voor dit avontuur (twee maal twee voor de prijs van een, als je "snapt" wat ik bedoel).
Vi ses Sverige!
Aikido stage
Gepost op: 08/02/2015 Hieronder zie je enkele kiekjes van de meest recente Aikido stage (vrijdag 06/02/2015).
Starring Jonathan F.M. Neels in de bescheiden hoofdrol.
Extract "Verloren Vertellingen uit Abigalia"
Omdat een hobbyschrijver het schrijven NOOIT zal verleren Onderstaande versie van Solanie en Vroest is de beknopte versie die we gebruikten tijdens onze huwelijksviering. De lange versie kun je lezen in de kortverhalenbundel "Verloren Vertellingen uit Abigalia", die 'nog' niet is gepubliceerd.
Solanie en Vroest
Het klimaat in Abigalia wordt rechtstreeks beïnvloed en opgewekt door de magische Tigrides.
In het Tinakibos luierde Vroest, de Onweer Tigride wat.
Het was er zo onvoorstelbaar zonnig. Vroest had voorheen nooit acht geslagen op het prettig prikkelend, warme gevoel op zijn grijsgele haren.
Hij wou de Tigride die verantwoordelijk was voor die sensatie opsporen.
Na talloze dagen te speuren in het bos vond hij de goudglanzende Zon Tigride.
Uren staarden de twee stilzwijgend naar elkaar. Na de stilte zei Solanie verlegen dat ze jaren zocht naar een andere Tigride.
Ze was de eeuwenlange eenzaamheid kotsbeu. Vroest wist hoe ze haar voelde.
Toen de verliefde Tigrides te dicht bij elkaar kwamen sloeg het zomerse weer om in een zware onweersbui. De haren van Vroest kwamen van ongeloof en woede overeind.
Hij had zijn kracht op dit moment toch niet gebruikt?
Na even uit het lood geslagen te zijn, beseften de twee Tigrides wat het helse onweer veroorzaakte.
Vroest mocht niet te dicht in de buurt van Solanie komen.
Toen Vroest enkele passen naar achteren deed, klaarde de lucht op.
Hij draaide zich om en liep weg.
Vroest kon vlugger lopen, waardoor Solanie door ademnood de achtervolging moest staken.
Solanie was dagenlang een standbeeld die roerloos aan de oever lag.
Tot Snuggere Krok langskwam. De wijze viervoeter was minstens drieduizend mensenjaren oud. In die tijd vergaarde hij oneindig veel kennis. Krok aanschouwde de dramatische situatie tussen de verliefden en besloot hen te helpen. “Beste Solanie, tijdens de eerste week van de zevende maand zijn jullie krachten het laagste. Op dat moment kunnen jullie dicht in elkaars buurt komen.”
De ogen van Solanie straalden opnieuw en de zon gaf na al die tijd van afwezigheid opnieuw een aangename warmte.
Solanie omhelsde Snuggere Krok en rende daarna zo hard ze kon naar het Noorden.
Goed luisterend naar het verre onweer had ze een soort kompas waar ze naartoe moest.
Net voor ze vertrok, waarschuwde Krok dat ze geen tijd te verliezen had, want Vroest zou op zijn eigen manier proberen zich van zijn krachten te ontdoen.
Ze rende en rende, steeds dichter naar Vroest.
Het onweer klonk vlakbij.
Met de moed in de schoenen betrad ze het Uitzinnige Moeras.
Plots vingen haar scherpe oren de basstem van Vroest op.
“Oh onheilige Dumeppaï, ik roep jullie op om een gunst te smeken!”, brulde Vroest.
Solanie rende naar de stem, die nu héél dichtbij was:
“ Wij kunnen je helpen, maar dan zal je je krachten moeten afstaan. VOORGOED!”, siste een holle stem.
“... Ok... Ik doe alles om bij Solanie te kunnen...”, treurde de Onweer Tigride
Nog voor de deal werd beslecht, sprong Solanie tussen Vroest en de Dumeppaï.
“Neen Vroest! Tijdens de eerste week van de zevende maand van het jaar zijn onze krachten het zwakste. Elk jaar kunnen we een week doen wat we willen!”, lachte Solanie.
Vroest keek met een opgeluchte blik naar zijn geliefde.
“ Je hebt gelijk Solanie. Een jaar duurt voor ons niet zo lang. Laten we uit dit vies moeras gaan, terug naar het Tinakibos.”Zo stelde Vroest voor.
Vanaf die dag voort beleefden Solanie en Vroest elke eerste week van de zevende maand een meest fantastische tijd.
Vele jaren later gebeurde er iets magisch. Solanie en Vroest kregen bezoek.
De bezoeker gaf hen een Boch Boch veer.
Zolang een van hen de veer droeg, kon het koppel altijd bij elkaar zijn.